In de periode na 9/11 in Los Angeles komt de druk op de ketel te staan als de levens van mensen van allerlei rangen en standen samenkomen binnen een periode van 36 uur
Onze opinie:
Je denkt te weten wie je bent? Je hebt geen idee. Dit is de subtitel van Crash, een film die de ambitie heeft om je te laten nadenken over hoe je met het onbekende omgaat. Een film over hoe een totale vreemde je leven kan affecteren zonder je zelfs maar ontmoet te hebben, of omgekeerd. In Crash volgens we 36 uur in de levens van een groep mensen wiens pad zich zal kruisen en bij momenten crashen. Ze zullen geconfronteerd worden met hun eigen vooroordelen, verdenkingen en zelfs (verborgen) racisme.
Tijdens het kijken naar deze caleidoscopische film waar levens van mensen in elkaar gevlochten zijn kan je niet anders dan bij momenten het gevoel hebben dat Crash teveel in elkaar is gezet en dat er een verdacht groot aantal toevalligheden nodig zijn om alle verhaallijnen aan elkaar te zetten. Dit stoorde echter niet vanwege het feit dat het verhaal zeer interessant is om te volgen en alhoewel Paul Haggis zijn publiek wat betuttelt slaagde hij er wel in om van Crash geen simplistisch eenzijdig politiek pamflet te maken. Crash is goed drama maar verre van een realistische (maar wat weten wij ervan?) en objectieve kijk op racistische spanning in Los Angeles waardoor de film ook wel een beetje hypocriet genoemd kan worden als de regisseur dit naar voren doet komen als een realistisch portet.
Crash is een goed drama dat een nobel bericht uitdraagt maar is niet capabel om alle duidelijke ambities uit te voeren die Paul Haggis had bij het schrijven en regisseren van de film. Sommige situaties zijn te geforceerd en enkele plotlijnen net dat beetje te toevallig om echt realistisch over te komen. Maar laten we wel wezen: het is een film en uiteindelijk levert Crash wel iets af om over na te denken tot lang nadat de eindgeneriek gepasseerd is.
Photos
See all photos >>
Meer
The Night Agent – Seizoen 1 – 2
Alien: Romulus
Nutcrackers