Chucky, de angstaanjagende pop met de geest van een bekende seriemoordenaar, is terug: Nica ontvangt een mysterieus pakket, maar besteedt er weinig aandacht aan
Onze opinie:
We zijn ondertussen 25 jaar na de eerste Child’s Play-film waarin we kennis maakten met seriemoordenaar Charles Lee Ray, die zijn geest transfereerde naar een Good Guy-pop om de politie te slim af te zijn, en die sindsdien een waar cultfenomeen geworden is. Ter ere van de verjaardag heeft maker Don Mancini besloten om de komische noot van de vorige twee films (Bride Of Chucky, Seed Of Chucky) ten grave te dragen en de focus weer meer op suspense en pure horror te leggen zoals dat het geval was in de eerste drie films. Een goede beslissing, zou je denken, maar het feit dat deze zesde film geen bioscooprelease kreeg is eigenlijk al een teken aan de wand.
De opzet van de film is op zich niet slecht. Het clichématige afgelegen huis is misschien niet bijster origineel, maar het feit dat Chuckys tegenstander deze keer verlamd is en in een rolstoel zit, is dat dan weer zeer zeker wel. Belangrijk is natuurlijk dat het “slachtvee” toch ook wel leuk is om naar te kijken en deze keer bestaat dat vooral uit de irritante Barb, haar loopse man Ian en de zeer bevallige au pair Jill, die voor dochter Alice moet zorgen maar er ook een nogal onverwachte “relatie” opnahoudt (we willen niets spoilen, je moet maar kijken!). Alle elementen zijn present voor een leuke slasher en Chucky is sowieso al een gevestigde waarde die zich in het verleden al meermaals bewezen heeft en die zonder twijfel in het rijtje van iconische moordenaars mag plaatsnemen naast Jason uit de Friday the 13th-films en Freddy Krueger die we kennen van de Nightmare on Elm Street-serie.
Het is daarom des te meer spijtig om te zien dat al na een tiental minuten het geheel in elkaar stuikt als een slechtgebakken cake doordat de makers scènes onnodig lang rekken en alle mogelijk opgebouwde spanning als dusdanig laten wegvloeien als water. Een goed voorbeeld daarvan is het familiediner ’s avonds waarbij de camera telkens van personage naar personage draait en je elk moment verwacht dat er iets zal gebeuren. Op zich een idee dat we al eerder gezien hebben en dat kan werken, maar hier duurt het gewoon veel te lang en het einde van de scène is allesbehalve bevredigend.
Op zich hadden we daarmee kunnen leven mocht de rest van de film nog meevallen, maar dat is ook al niet het geval. De “apotheose” waarin Chucky zijn verminkte zelf laat zien, is gewoon te belachelijk voor woorden (niemand die gemerkt had dat de pop opgekalefaterd was?) en de moorden op zich – die toch wel de ruggengraat van dit soort films vormen – zijn ook al niet om over naar huis te schrijven. Net zoals bij zovele culthorroriconen uit de jaren 80 lijkt de houdbaarheidsdatum van Chucky verstreken te zijn.
Met 97 minuten op de teller is Curse Of Chucky geen overdreven lange film, maar na het bekijken ervan heb je het idee dat er maar voor slechts de helft van die tijd min of meer interessant materiaal aanwezig is. Don Mancini, de schrijver achter de Chucky-films, heeft negen jaar gewacht na Seed Of Chucky om met een nieuwe sequel op de proppen te komen en wederom voert hij zelf de regie. Misschien had hij beter puur op het schrijven gefocust, want dan hadden we eventueel een film gezien die wél de vergelijking met de eerste drie Child’s Play titels kon doorstaan.
5.6
Photos
See all photos >>
Meer
Hunter Killer
Midnight Special
Rebel Ridge