Na jaren opgesloten geweest te zijn in een psychiatrische instelling heeft Tim Russell zich eindelijk neergelegd bij het feit dat hij als kind zijn vader gedood heeft om zijn zus Kaylie van een gewisse dood te redden. Nu hij in het reine is gekomen met zijn geweten is zijn psychiater er dan ook van overtuigd dat Tim klaar is om terug te keren naar de buitenwereld, maar wel met een waarschuwing: waar Tim professionele hulp heeft gehad met het verwerken van deze dramatische gebeurtenis heeft Kaylie dit helemaal zelf moeten doen en Tim krijgt dan ook de boodschap om vooral uit te kijken dat Kaylie hem niet op een negatieve manier beïnvloedt.
Die waarschuwing blijkt al snel nodig te zijn want Tim is nog geen dag buiten de inrichting of Kaylie neemt hem mee naar hun vroegere ouderlijk huis waar ze hem confronteert met de antieke spiegel die hun vader destijds gekocht had tijdens de verhuizing en die volgens haar vervloekt is. Met een batterij aan videocamera’s, alarmklokken en allerlei beschermingsmaatregelen wil ze de nacht doorbrengen in het huis en bewijzen dat ze gelijk heeft omtrent het bovennatuurlijk fenomeen. Maar de spiegel geeft zichzelf niet zo gauw gewonnen…
Karen Gillian, bekend als Amy Pond uit Doctor Who, laat in Oculus zien dat ze echt wel kan acteren. De film bevat enkele acteurs die niet echt helemaal kunnen overtuigen, maar haar opzwepende energie doen je dat al snel vergeten en voor je het weet zit je vol spanning te kijken met de vraag wat er nu gaat gebeuren. Het verhaal is misschien niet zo origineel (behekst object, zo kennen we er duizenden) maar de uitwerking wél en dat is waarin Oculus gewoon schittert.
Je voelt de aanwezigheid van een permanente dreiging terwijl je constant van het heden naar het verleden gestuurd wordt en we zelfs overlappingen te zien krijgen van beide tijdsperiodes terwijl we ook nog eens regelmatig op het foute been gezet worden omtrent wat er nu écht gebeurt. Hierdoor krijg je geen seconde de kans om je te vervelen en dit terwijl er nochtans bijna constant gepraat wordt en de actie op zich nog relatief beperkt blijft. Mike Flanagan laat zien dat hij een kundig regisseur is en weet hoe je een op zich banaal gegeven en slechts een handjevol acteurs om kan toveren in een werkelijk interessant verhaal dat blijft boeien tot de laatste seconde.
Het is alweer een hele tijd geleden dat we nog eens een écht goede horrorfilm te zien kregen maar van Oculus hebben we met volle teugen genoten. Aangeraden!
Photos
See all photos >>
Meer
Wind River
Eileen
Knox Goes Away